Wat is mijn grootste passie in mijn werk? Strijd voor rechtvaardigheid.

Wat is mijn idee van ultiem geluk? Over geluk, ik heb het niet gekend. Mijn gezegde:“De balans vinden in kennis en emotie.” Er is een gedicht van mij, dat eindigt met:“misschien is een regenboog al geluk, zon en regen tegelijk” Acceptatie, respect en een onvoorwaardelijke liefde. Aan bed gebonden: ontgaat me veel, niet alleen daardoor, maar zowel mijn visus als gehoor zijn beschadigd. Een oog en een oor, daarvan ook een restant. “Ondanks isolement bij de wereld betrokken.”

Wat is mijn grootste angst? Gek genoeg de dood, ondanks dat ik de wereld en de mensheid/ het leven haat. De worsteling met vergankelijkheid, ik durf te beweren, dat mijn leven een hel is. “Een misantroop met een groot hart.”

Waar houd ik het meest van aan mijn werk? Echt genoten van voordragen. Horror, als anderen mijn teksten verkrachten. Interviews vond ik een feestje, ooit een schuchter kind, dat niet in een camera durfde te kijken. Niet meer bezig met de ander, ‘gewoon’ vertellen. Mensen veranderen slechts in de marge. Zelf heel rigoureus. Mijn lichaam heeft mijn geest ingehaald, met vanzelfsprekend een weerslag mentaal. Waardoor oude problemen terugkeren.

Wat is mijn minst aantrekkelijke eigenschap? Slechtste en beste tegelijk; pitbull,nooit loslaten. Positief daarin: zonder was ik al lang dood. Negatief: daardoor oeverloos.“De chaos van een perfectionist”

Wat is mijn grootste valkuil? Die oeverloosheid is de valkuil, niet te stoppen, mezelf en anderen daarmee beschadigend. Hoort bij de vorige vraag.

Wanneer zou ik liegen? Een keer in mijn leven op verzoek gelogen. Bij de vraag heb ik gezegd: “nee, dat doe ik niet.” Het kwam aan de orde op een feest, aangezien ik niet iemand publiekelijk aan de schandpaal nagel, heb ik het toch gedaan. Ik ben het altijd erg blijven vinden. Iets anders, door levenslange taboes in de psychiatrie, heb ik wat af gesjoemeld. Of dat onder de noemer van leugens valt, is ter beoordeling van anderen.

Welke personen in mijn professie, die nu leven, bewonder ik het meeste? Allemaal mensen. Ik ken dat niet. Over beroemdheden, ik vertelde aan mijn buddy’s, dat de cineast Willy Lindwer zou komen, nooit van gehoord. Opgezocht, “Manja, hij heeft een Emmy!” “Nou, en? Hij eet, drinkt, piest en poept, vrijt als ieder ander.” “Dat is mijn mening en daar zal u het mee moeten doen.” Rijdende Rechter☻ “Een traan met een kwinkslag” Die bundel, verscheen op de dag dat mijn vader overleed. Deels mijn achtergrond, zijn Wiki via de mijne.

Waar houd ik het minst van aan mijn werk? Eigenschap of werk? Ik ken geen morgen,niet alleen daarin bezeten doorgaan. Lobbyen, vreselijk.

Wie zijn mijn helden en heldinnen in real life? Geen. Zeker mensen, die ik bewonder of verafschuw. Als kind nooit een poster van een pop‘idool’. Over heldendom: ‘dom’ is het juiste woord. Du moment, dat iemand zich held vindt, is hij held af. Je adoreert jezelf niet. Onsmakelijk. Wat is een held, wat is een prestatie? In wezen hetzelfde. Voor mij is de held niet de stuntman, die kickt op wat hij doet of de strijder, die geëerd wil worden. De held op sokkels of op sokken? Zij, die in anonimiteit hun steentje bijdragen. Wat doe ik dan hier? Mijn hoofd boven water houden. De 10, die je is aan komen waaien met een compliment of de onvoldoende waarvoor je keihard hebt gewerkt en een standje? Mijn mening is duidelijk. Er zou geen rivaliteit mogen bestaan, wedstrijden allemaal vormen van oorlog. “Sport verbroedert, zeg maar verloedert.” Nederlanders: “wij hebben gewonnen” niets van mij bij. Geen respect voor het koningshuis integendeel. Blasfemie is uit het Wetboek van Strafrecht, dat zou eveneens met het koninklijk huis moeten gebeuren. Het lijkt wel een kastesysteem. Natuurlijk voel ik me in het ene milieu meer thuis dan in het andere, maar wie is belangrijker de arts of de vuilnisman? De Spoorwegstaking 1903 Spotprent van Albert Hahn. “Gansch het Raderwerk staat stil als uw machtige hand dat wil.” Een schakel eruit en alles ligt plat, was dat maar gebeurd tijdens de Shoah. Een bloedhekel aan mensen, die de kunst tot introspectie niet verstaan. ‘Objectiviteit bestaat niet.’ Als je geen idolen hebt, zou het rechtlijnig zijn om geen afkeer te kennen. Wie ben ik om te oordelen. In een van de twee radioreportages, bij de Joodse Omroep, zeg ik: “Hitler, maar zelfs die heeft zichzelf niet gemaakt.” Een slachtoffer die dader wordt, is slachtoffer af, met behoud van hulp. Of ik er naar handel? Ik heb een streven. Addertje onder het gras. Defensieve aanval, onbeheerst tekeer gaan als een viswijf/ vilein van repliek dienen. Hautain absoluut, maar ik vìnd het leuk en de argumentatie sterker.

Waar en wanneer was ik het meest gelukkig met mijn werk? Voordragen vanzelfsprekend de behoefte aan erkenning, roem is iets anders. Ik heb gedichten geschreven over mooie/leuke dingen. Mijn fictieve teksten, zouden allemaal waargebeurd kunnen zijn. Een afspiegeling over hoe ik de wereld inkijk. Het meest geschreven over de WOII met name *de Shoah, het heeft mijn leven bepaald, me meer dan bewust, dat oorlog inherent is aan de mens. Er bestaat geen interbellum, de wereld is voller meer communicatie. l’ Histoire se répète is niet voor niets ontstaan, maar nooit exact in dezelfde verschijningsvorm. *In het kader van de Shoah is nederigheid en een vorm van dankbaarheid gepast. Rivaliteit buitengewoon weerzinwekkend. Ik noem geen namen, ik ken beroemde mensen, die genoten hebben van een tour. Lezingen over.., rond 4 mei. Dat je het doorgeeft, op bepaalde wijze mooi vindt/ontroert. Prima. Maar genoten zeer misplaatst. Zulke statements, plaats ik open en bloot op Facebook, dat maakt niet populair, wel principieel. Niet de illusie dat er iets veranderen zal, het odium negatief, nee realist. Waarom niet in alles naast elkaar, het licht in de ogen gunnen? Het mooist bestaat niet. Schilders schrijvers componisten leeftijdsfase en stemming gebonden.

Wat zou ik aan mezelf willen veranderen? Slechte eigenschap: Overschreeuwen vroeger te stil later te nadrukkelijk aanwezig. Ik erger me er zelf aan, ik hoor en kijk mee bij elk gebaar (te luid) gesproken woord. Geen eigenschap, maar doet me diep verdriet, dat de mensen, van wie ik het meeste houd, beschadig door mijn ziek zijn/nood. Zeg ik nog meer over een ander, hoe weet ik, dat ik dat die arrogante kwast niet overschreeuwt?

Wat is mijn grootste professionele prestatie tot nu toe? Alles is verleden tijd, mijn projecten zijn voorbij. Mijn verzamelde werk, dat net verschenen is, is een te zware klus geweest. Wat ik nog wens? De documentaire door Willy Lindwer, bij een omroep, al is het een gepasseerde levensfase. Het kunstwerk OP TRANSPORT, waarmee ik antwoord geef op wat mijn grootste werk is. Reactie van de directeur van de Joodse Omroep “Daar is over nagedacht.” ‘Geen moment’, dat gaat vanzelf, verbijsterd achteraf, dat ik dat gemaakt heb, al was dat het enige in mijn leven. Anderzijds is iets vrolijks buiten mijn belevingswereld, is dat geen grotere prestatie? Minder van belang als nalatenschap, zo beschouw ik mijn werk. Op Transport, was eerst op doek. In overleg met de vorige directeur van Kamp Amersfoort in glas laten maken, dat is afgeblazen. Ik zou dat graag geplaatst zien. Of dat in het Vondelpark is tussen spelende kinderen, het Kleine-Gartmanplantsoen een plek, waar ik op uitkeek, aan de laan naar de ingang van het Kröller Müller of Westerbork, op gepaste afstand van het spoor…

Naar welk project, in 2017, kijk ik uit? Mijn laatste geesteskind ‘De odyssee van mijn bestaan’ en dat blijft het, ik heb daarin een onvervulbare wens. Het boek integraal voor te lezen. Er bestaan wel grote stukken uit. Bij ‘tralies’ Elikser 2 cd’s en diverse You Tubes.

Waar zou ik het liefst willen leven en werken? Middenin mijn stad Amsterdam, Mokum bestaat niet meer. Het leven is oorlog. Vrede een Utopie. WOII heeft mijn leven bepaald. Als single ‘geen après moi le déluge’. Imaginaire, dat het zoogdier de mens veranderen zal. Ik zeg het Anne Frank niet na: “ondanks alles blijf ik geloven in de goedheid van de mens.” In Amsterdam als statement, waar de Jodenhaat welig tiert, niet alleen een herdenking, een uitdaging, kom maar op. Voor mijn principes wijk ik niet, zegt de vrouw, die bekend stond als de jammerhout/ het watje. Als ik dat was, was ik overleden in een P.I. of lag ik anoniem in een verpleegtehuis. Tot op heden lokale pers, ik ben geen Amersfoortse, maar Amsterdamse en een landelijk onderwerp. Het NIW, maar mijn doelgroep is veel groter. Niet in een hokje.

Wat is mijn meest waardevolle bezitting? Ik bezit zoveel schitterende dingen, daarin ben ik een zeer rijk mens, daar is geen keuze in te maken. Dan houd ik het op “mijn geheugen” zoals vastgelegd in mijn gedicht HET ARCHIEF.

Wat is mijn meest markante karakteristiek? Na decennia van aanpassen, nagenoeg een kameleon, ben ik mezelf geworden. Puur natuur met een groot empathisch vermogen.

Wat is de plek waar ik de beste ideeën krijg buitenshuis, in mijn stad? Ik kan mijn huis niet uit, maar dat liet zich anders ook niet afdwingen. Creatief in opdracht is een contradictie. Als je leeft heb je impressies, (on)bewust leidt dat vaak tot expressie. Op zoek. Writers block, daarna gaat het vanzelf. Elke ervaring is een inspiratiebron.

Wat is mijn favoriete plek om te eten en te drinken buitenshuis, in mijn stad? Ik kom nergens meer, maar ook daarin niet eenduidig. Leuk met kinderen een pannenkoekenhuis, een luxe diner of een bistro, elk heeft zijn eigen charme. De sfeer van belang, genieten kon thuis.

Welke boeken hebben mijn leven beïnvloed en hoe? Fantasie over een film van het boek ‘Manja’, waaraan mijn naam is ontleend, van mijn vermoorde grootouders. Manja van Anna Reiner, in Exil Verlag, niet Anna Gmeyner. Haar echte naam, een onderscheid tussen een pseudoniem van een kunstenaar of zoals in deze illegaal. Het heeft mijn leven mede bepaald, te jong stiekem gelezen. Met dat meisje, heb ik me vereenzelvigd, ze is een deel van mij geworden. De slanke lenige Manja, dat ben ik, lief, vechtend als een tijger. Haar moeder Lea in het boek, vet joods zwijn, dat ben ik met obesitas. Over boeken, lezen kan niet meer. Een diversiteit, je kunt moeilijk een hele bibliotheek noemen. Aan detectives voorbij. Science fictie, verafschuw ik. Tenminste in ruimtevaart, Jules Verne e.d. is een ander chapiter.

‘You Only Die Once’. Welke muziek wil ik beluisteren op mijn laatste dag? Art thou
troubled music will calm thee Händels Rodelinda Kathleen Ferrier. Gekozen voor mijn film. “Bist du bei mir” Bach, niet op een god doelend, maar op gezelschap. Stemming gebonden, ik ben slecht horend. Muziek klinkt verwrongen, maar zuiver in mijn hoofd. Het kwam voor, al luisterend, binnen een seconde verworden tot muzak. Potpourri klinkt te populair, muziek in vele facetten. Alleen een tranendal? Tussendoor een stukje Porgy and Bess, een heel concert. Weet u, dat je op elke vorm kunt dansen? Niet specifiek balletmuziek, woest stampend op van Beethoven. Hans Bloemendaal, thema Music Schindlers list. Tekenend voor mijn leven en de dood. Aan bed gekluisterd, heb ik daar geen woorden voor. Ik schiet vol.

Welke film zou ik jou aanbevelen ooit in jouw leven te zien? Film, onderweg net als bij boeken, schilderijen ‘het’ bestaat niet. “One flew over the cuckoo’s nest.” Ik zeg film, maar gezien als toneel, is het de enige keer in mijn leven, dat ik in het openbaar niet te stoppen heb gehuild, geruisloos. Getekend door mijn leven. Aanrader? Voor een ander, niet deze lading.

Wat zegt de uitspraak “De Financiële Vrijheid om te Creëren” mij? Er zouden meer
sponsors voor cultuur moeten zijn, maar wie beoordeelt, wie daar voor in aanmerking komt? Ik heb dure projecten zelf betaald.

Welke rol speelt kunst in mijn leven en werk? Mijn muze, de godin van de oorlog, kunst en wetenschap. Van De schoonheid en de troost Wim Kayzer. Samen met de serie een Schitterend Ongeluk, Oliver Sacks wiens opvolger ik graag had willen worden. Omvat wat leven voor mij vertegenwoordigt. Een overlevingsmechanisme, bij alles heb ik associaties boeken, films, toneelstukken etc. Als ik reageer op een ander onderwerp bv. politiek. Nooit meer sec, maar als schrijfster antwoord en refereer aan cultuur passend bij het onderwerp.

Welke mensen in mijn professie zou ik graag willen ontmoeten in 2017 Geen behoefte aan. Interviews waren leuk. Maar een ‘grootheid’ ontmoeten zou in tegenstrijd zijn met andere statements. Alhoewel ik de wens heb gehad, het eerste exemplaar van mijn boek “over de Shoah die nooit voorbij gaat” aan Job Cohen te overhandigen, hij komt erin voor. Een foto van nu? Voor geen goud. Ziek, lelijk, mijn Schwung kwijt. Decorumverlies mag dan inherent aan het leven, het is gênant, een afgang. Natuurlijk liefst in iemands armen sterven.

Wie is mijn grootste fan/sponsor/partner in crime? Alles zelf, met feedback een neef en een goede vriend. Als ruggensteun. Ik mis mijn vader voor de grafische kant. Ik zie het wel, maar door mijn handicaps zeer moeilijk. Al pratend wordt mijn eigen mening, significanter.

Waar kun jij mij en mijn werk zien of ontmoeten in 2017? Mijn boeken, mijn huis en tuin zijn een gallery. Vele You Tubes https://www.youtube.com/watch?v=y6uhSFeVw5E

Wie zie ik graag uitgenodigd om hun Passie Pensioneert Nooit verhaal te vertellen? Als hommage, Sonja Barend. Diep respect “in de grootheid van haar verdraagzaamheid.” Deze fragile grootse vrouw vanwege haar bescheidenheid. Ze heeft al geschreven “mij zie je nooit meer terug,” roem is HAAR níet naar het hoofd gestegen. Een eer, omdat haar te vertellen.

Hoe kun jij contact met mij opnemen? croiset.manj@hetnet.nl Al mijn leverbare boeken zijn in principe via bol.com verkrijgbaar en iedere boekhandel. Voor titels zie…
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset