Wat de grootste passie is in mijn werk en na even nadenken moet ik daar eerlijk op antwoorden dat ik zo heerlijk weg droom als ik aan het schrijven ben. Niet alleen de tijd tikt door ik ook. Ik kom op plekken waar ik nog nooit geweest ben. Ik maak dingen mee waar ik helemaal in het dagelijks leven nooit mee in aanraking zou komen. Het mooiste is nog dat ik altijd op tijd weer thuis ben om mijn kinderen van school te halen.

Mijn idee van ultiem geluk is het wegrijden op mijn motor. Het ervaren van die ultieme vrijheid geeft mij een geluksgevoel wat ik niet kan beschrijven.

Mijn grootste angst is waarschijnlijk het verliezen van mijn gezin. Het lijkt me verschrikkelijk om hun leven door mijn handen te zien wegvloeien. Niets maakt mij meer kwetsbaarder dan mijn eigen kinderen.

Het meeste van mijn werk hou ik toch wel van de vrijheid die het me geeft in mijn hoofd waar mijn lijf mij tegenhoudt of tegenwerkt kan ik in mijn gedachten alle kanten op en dat vind ik geweldig.

Mijn minst aantrekkelijke eigenschap en tegelijkertijd mijn valkuil is waarschijnlijk dat ik zo verschrikkelijk ongeduldig ben. En dan vooral wat schrijven betreft. Alles moet altijd gelijk of vrijwel direct gebeuren of klaar zijn. Dat stoort mijzelf nog het meeste. Deze eigenschap zou ik dan ook graag veranderen.

Ik lieg eigenlijk bijna nooit en als het dat al gebeurd is het om iemand te beschermen of niet te kwetsen. Dus ik zou eigenlijk alleen liegen om iemand te beschermen die mij dierbaar is.

Er zijn veel personen die ik bewonder gewoon om wie ze zijn maar mijn hart gaat uit naar Miriam Dubbeldam-Druijff en ze weet zelf wel waarom.

Het minst leuke van mijn werk is het dirigeren en corrigeren. Ik wil gewoon lekker stomweg tikken en wegdromen in mijn boek.

Het meest gelukkig was ik met mijn werk toen ik het eerste exemplaar van: Geen weg terug hoop, geloof, liefde, wraak in mijn handen had. En niet veel later toen ik mijn zoon vol trots naar mij zag kijken een ongelofelijk mooi gevoel was dat.

De uitspraak Passie Pensioneert Nooit zegt mij dat het schrijvers vak oneindig is en altijd zal blijven doorgaan net als ik.

De grootste professionele prestatie die ik tot nu bereikt heb is het uitkomen van mijn boek.

Ik zou het liefste in Italië willen wonen met een mooie Ducati voor de deur en schrijven wanneer ik wil. Misschien gebeurt dat ooit nog in de toekomst. Ik blijf ervan dromen en dat alleen al vind ik fantastisch dat heeft een mens nodig iets om over te dromen.

Mijn waardevolste bezit zijn mijn kinderen hoewel je ze eigenlijk nooit echt bezit natuurlijk.

Mijn markante karakteristieke eigenschap is wel dat ik altijd voor iedereen probeer klaar te staan die mij lief is of wie ik graag mag. Voor hen ga ik door het vuur. Dat en misschien wel dat ik een tikkeltje prettig gestoord ben.

Overal waar ik kom en met wie ik praat of soms zelfs als ik iets op televisie of in een boek voorbij zie komen put ik inspiratie. Zo ontstaan ook vaak de columns die ik schrijf.

Het boek wat mijn leven beïnvloed heeft is de GVR van Roald Dahl. Deze geweldige man en auteur heeft mij de passie voor het lezen gegeven toen ik een jaar of dertien was. Ik heb sindsdien altijd gezocht naar een boek wat mij diezelfde euforie gaf. Daarna had ik hetzelfde bij Stephen King. Ik hou van boeken waarbij ik weg kan dromen.

Mijn favoriete schrijvers zijn: Karen Slaughter, Karen Rose en Stephen King. Ja, ik weet het ik hou vooral van boeken waar het boek uitdruipt, hoe luguber ook.

De muziek die ik wil beluisteren is de muziek van Queen en dan vooral ‘love of my life’, ‘The show most go on’ en ‘Dhelilah.’

Mijn held in fictie is denk ik Sofie het kleine meisje wat de moed heeft om met de GVR mee te gaan.

Mijn helden in real life zijn de mensen die voor mens en dier klaar staan of dat nou mensen uit de zorg of dierenredders zijn.

‘Chocolate’ en ‘Steel Magnolias’ zijn toch wel de films die ik keer op keer opnieuw kan bekijken en die zou ik dan ook allebei aanbevelen om ooit eens te zien. Ik weet dat daar niets lugubers aan is maar wat je ziet is iets heel anders dan wat je in je fantasie in een boek beleefd.

De uitspraak financiële vrijheid om te creëren zegt mij dat ik heerlijk kan schrijven en doen zonder belemmeringen en dwang. Doen wat ik heerlijk vind dus en dat schrijven. Wie schrijft die blijft is immers mijn levensmotto.

Kunst speelt geen grote rol in mijn leven behalve als bij kunst meegerekend mag worden de vele mooie foto’s van motoren die in ons huis hangen.

Mijn grootste fan en partner in crime is denk ik mijn vriendin die de verhalen letterlijk uit mijn computer trekt. Mijn grootste sponsor is mijn man voor wie ik ook zo graag laat zien dat ik het kan en hij laat mij doen wat ik leuk vind zonder er ooit iets voor terug te vragen.

Ik kijk uit naar de uitslag van de schrijfwedstrijd van uitgeverij Moon. Ik hoop met mijn verhaal ‘De Deur’ een schrijverscontract in de wacht te slepen. Al klinkt dat natuurlijk heel erg arrogant.

Ik ga heel binnenkort Angelique van Dam ontmoeten en daar kijk ik heel erg naar uit. Vooral om van haar te leren. En verder vind ik eigenlijk iedereen interessant om te ontmoeten omdat iedereen zijn eigen persoonlijke verhaal heeft en ervaringen heeft waar ik alleen maar van kan leren.

Ik heb verder nog geen wilde plannen voor 2018 omdat het jaar net begonnen is maar ik hoop weer veel te mogen doen, genieten en leren.

Als je mij beter wilt leren kennen of contact met mij wilt opnemen kijk dan vooral op Facebook op mijn auteurspagina; Auteur Marianne Hutters-Dijkhuizen om iedere werk dag één van mijn columns te lezen of als u mijn boek wilt lezen kan dat door deze te bestellen bij boekscout.nl of bol.com. 

Geen weg terug hoop, geloof, liefde, wraak ISBN: 978–94–022–2178–7 Boekscout.nl

Vervolgens als laatste zou ik graag willen uitnodigen Miriam Dubbeldam-Druijff omdat zij waarschijnlijk nog veel meer te vertellen heeft dan ik.