Wat is mijn grootste passie in mijn werk?
Traumawerk! Ik word het meest blij als mensen ervaren dat ze door mijn aanwijzingen, aanwezigheid en/of het werk dat ik met hen doe structureel meer ruimte krijgen. Wanneer er iets verschuift, waardoor iemand zich lichter en vrijer voelt en meer keuzemogelijkheden ervaart, dan heb ik wezenlijk bijgedragen aan het welbevinden van een ander mens. Daar doe ik het voor.
Ik richt mij in mijn werk op lotgenoten: volwassen geworden Kinderen van Ouders met Psychische Problemen (KOPP).
Wat is mijn grootste angst?
Ooit heeft een ex-klant van mij – overigens ruim twee jaar na het afronden van het traject – zich van het leven beroofd. Dat vond, en vind, ik verschrikkelijk. Ik ben dan het meest bang voor het oordeel van mijn eigen innerlijke criticus. Dat zeurende stemmetje dat blíjft roepen dat ik tekortgeschoten ben, dat het mijn schuld is. Wat natuurlijk alles zegt over mijn eigen verhaal.
Waar houd ik het meest van aan mijn werk?
De intimiteit die ik ontwikkel met mijn klanten. Ik mag soms heel dichtbij komen, altijd op een gelijkwaardig niveau – van mens tot mens. Als lotgenoot, ervaringsdeskundige, hoe je het wilt noemen, heb ik aan een half woord genoeg. Met mijn eigen verhaal van betekenis kunnen zijn voor anderen, dat al dat lijden niet voor niets geweest is, mooier kan je het niet krijgen toch?
Wat is mijn grootste valkuil?
Dat ik ga preken. Ik ben erg enthousiast over het belang van traumabewustzijn en het komt wel eens voor dat ik daar iets te veel over uitweid en daarmee de verbinding verlies. Dan wil ik ook nog wel eens te stellig worden. Daar let ik nu goed op, dus over een poosje heb ik hopelijk weer een andere valkuil.
Wat zegt de uitspraak ‘Passie Pensioneert Nooit’ mij?
In het verleden heb ik voor verschillende werkgevers gewerkt, met wisselend succes. Laten we het erop houden dat ik weinig pensioen heb opgebouwd. En omdat ik wat uitdagingen heb met autoriteiten, verlangde ik in die tijd juist vaak naar mijn pensioen. Dat is 180 graden omgedraaid sinds ik eigen baas ben. Het is een cliché, maar nu kríjg ik energie van mijn werk en wil ik er nooit mee stoppen.
Wat zou ik aan mezelf willen veranderen?
Ik zou graag minder bang willen zijn. Ik breng een boodschap die soms veel weerstand oproept. In mijn geschreven teksten merk je dat niet, maar in een directe confrontatie val ik dan gemakkelijk terug op mijn oude overlevingsmechanismen. Mezelf onzichtbaar maken, met de ander meepraten, pleasen. Totdat ik boos word, maar dat is ook geen goed nieuws – dan kan ik omslaan naar fanatiek. Mijn angst maakt me minder effectief in het brengen van mijn boodschap. Dat ervaar ik als een flinke uitdaging.
Wat is mijn grootste professionele prestatie tot nu toe?
Mijn in 2021 verschenen boek Van taboe naar traumabewust. De tweede druk verscheen al na enkele maanden, het boek werd heel goed ontvangen, vooral in coachingland. Het staat bij drie verschillende opleidingen in het curriculum, daar ben ik wel trots op!
Waar zou ik het liefst willen leven en werken?
Precies waar ik dat nu doe. Thuis. Ik heb een praktijk aan huis en dat vind ik heel prettig, ik zou niet anders meer willen. Mijn vertrouwde plek en sfeer waarin ik me zelf veilig en gedragen voel, dat is de beste basis om goed met klanten te werken. Dat ik zelf in elk geval optimaal stabiel ben.
Wat is mijn meest markante karakteristiek?
Dat heb ik even aan mijn zoon gevraagd. Hij zegt: je zoekt altijd naar de psychologische onderlaag. De diepere betekenis van de dingen in het hier en nu en de systemische lagen eronder. Voor traumawerk moet je wel op die manier kijken en denken, maar mijn zoon vindt dat soms heel irritant. Gelukkig voor hem ben ik daar wel op aanspreekbaar.
Wat is de plek waar ik de beste ideeën krijg buitenshuis?
Onbetwist: in het bos. Ik heb een Ierse terriër die flink wat beweging nodig heeft, dus ik loop dagelijks in de bossen rond mijn woonplaats. Daar zijn veel hondenlosloopgebieden, ideaal voor hem om te rennen en te snuffelen en voor mij om te mijmeren en creatieve ingevingen te krijgen.
Welke boeken hebben mijn leven beïnvloed en hoe?
Dat zijn er heel veel. Maar als ik de jeugdboeken en romans buiten beschouwing laat en er twee uitlicht: Herontdekking van het ware zelf door Ingeborg Bosch. Ik was nog jong toen ik dat las, en herkende er van alles in dat ik zelf ook al had uitgedokterd. Daarmee was dat boek een aanmoediging om mezelf serieus te nemen. En Traumasporen van Bessel van der Kolk. Ook dat boek bevestigde mijn ervaringen en eigen theorieën en bracht mij nog wat ontbrekende puzzelstukjes.
‘You Only Die Once’. Welke muziek wil ik beluisteren op mijn laatste dag?
Op mijn laatste dag hoop ik er klaar voor te zijn om te vertrekken. Muziek die daarbij past is muziek die helpt om los te laten, te laten gaan. Ik denk aan Time van the Alan Parson’s Project. Of Let me fall van Josh Groban.
Wie is mijn held of heldin in fictie?
Dat zijn twee tegenpolen. Pippi Langkous; die doet haar eigen zin. Ze heeft niemand nodig en ze is nooit bang. En Piglet, van Winnie the Pooh. Omdat die juist wel overal bang voor is, en toch altijd zonder zichzelf te forceren zijn angst overwint.
Wie zijn mijn helden en heldinnen in real life?
Mijn grootmoeder was de heldin van mijn leven. Zij is in 2021 overleden, bijna 110 jaar oud. Een dame die haar tijd ver vooruit was, werkende vrouw, altijd actief en in beweging. Zij deed al aan yoga toen niemand in Nederland daar nog van gehoord had. Bovendien heeft zij met haar onvoorwaardelijke liefde bodem gegeven aan mijn bestaan, aangezien mijn moeder dat niet kon.
Welke film zou ik jou aanraden ooit in jouw leven te zien?
Ik ben niet zo’n filmkenner. En áls ik dan een film kan noemen, is die meestal gebaseerd op een boek. Mijn antwoord zou dan ook zijn: de hele Harry Potter-reeks. Beter de boeken lezen dan de films kijken, alhoewel ik de films ook heel goed vind. Maar ze missen de diepgang van de boeken. Er zit ontzettend veel traumabewustzijn in het verhaal van Harry Potter. Zowel op individueel niveau als collectief. JK Rowling is absoluut briljant en ze kent het vroegkinderlijke trauma ongetwijfeld uit ervaring, anders zou ze niet zo doorleefd kunnen schrijven.
Wat zegt de uitspraak ‘Ik ben de verhalenverteller van mijn eigen leven mij?
Ooit was mijn plechtige ‘contract’ (afspraak met mezelf) in therapie: Ik schrijf mijn eigen verhaal. Waar ik als kind geleerd heb om anderen overeind te houden vanwege hún emotionele instabiliteit, besefte ik toen voor het eerst dat ik me op mijn eigen verlangens en behoeftes moest richten. Dat het míjn leven was. Het heeft nog tientallen jaren geduurd voordat ik daarvan echt de vruchten kon gaan plukken. Het is een lange reis geweest, waarin ik eerst heel veel rouw moest nemen. Pas de laatste tien jaar schrijf, leef en regisseer ik grotendeels mijn eigen verhaal.
Welke rol spelen verhalen in mijn leven en werk?
Niet zo’n grote als je misschien zou denken. In mijn werk ligt de kern juist níet in het vertellen van het verhaal. Het ligt in het doorvoelen ervan, en daarbij werken al die woorden eerder belemmerend. De meesten mensen willen graag hun verhaal vertellen, hebben dat vaak al honderd keer gedaan, maar daar liggen de oplossingen niet. Voor traumawerk moet je je vooral richten op het lichaam, op wat dat te vertellen heeft. Dan komen er ineens onvermoede antwoorden.
Naar welk project, in 2022 kijk ik uit?
In het najaar organiseer ik samen met een collega een meerdaagse KOPP-groepstraining. Dit is een pilot van vijf maandelijkse trainingsdagen, waar we uiteindelijk naar een jaaropleiding toe willen. We zijn bezig met het samenstellen van een fantastisch programma en ik sta te popelen om ermee te beginnen.
Hoe kun je contact met mij opnemen?
Hier vind je de link naar mijn boek
Passie Pensioneert Nooit 